Nizami Gəncəvi – Mahanın nağılı (Məğrib gözəlinin hekayəti)

adam ağacın allaha artıq at bağ baxanda başına başını başının başladı belə bır birdən biri bizə cür dedi deyib düşdü düşüb düşündü edib elə etdi ey əjdaha firuzəyi gecə getdi gəldi gəlib gəlir gördü görüb göz gözəl gözəlinin gözəllər gözlərini gün hava hiss xeyli ıdı içib idi insan kı kımı kişi qaldı qalmamışdı qədər qız qoca qocanın qoşulub maham mahan mahana mahanın məğrib mənə mənim min nəhayət olan oldu olduğunu olub ona onu onun öz özündən özünü sevindi səndəl sənə səni sənin sonra soruşdu şah şəriki tək tənha tutmuş tutub üzünü vaxtı var verib yaxşı yatdı yavaş yeddi yedi yol